Oud pinguïnfossiel onthult evolutionaire geheimen van vleugels aangepast aan een vluchtloos bestaan

AmsterdamEen klein fossiel van een pinguïn, ontdekt in Otago, Nieuw-Zeeland, helpt ons meer te leren over de geschiedenis van deze vogels. Het fossiel is ongeveer 24 miljoen jaar oud en behoort tot een nieuwe soort genaamd Pakudyptes hakataramea. Deze pinguïn was zeer klein, ongeveer zo groot als de dwergpinguïn, de kleinste pinguïnsoort die vandaag de dag nog leeft.

Onderzoekers van verschillende instellingen hebben samengewerkt aan deze studie. Hoofdauteur Dr. Tatsuro Ando, die zijn promotieonderzoek aan de Universiteit van Otago deed en nu werkt bij het Ashoro Museum of Paleontology in Japan, werkte samen met onderzoekers van Otago, de Okayama University of Science en de Osaka University. Dr. Ando kreeg het idee voor het artikel tijdens gesprekken met zijn overleden mentor, professor Ewan Fordyce, die de fossiele botten vond in de Hakataramea Valley, South Canterbury.

De studie onderzocht de volgende botten:

• Opperarmbeen
• Dijbeen
• Ellenpijp

De botten van Pakudyptes onthullen hoe de vleugels van pinguïns in de loop der tijd zijn veranderd. De vormen van de vleugelbotten, zoals het opperarmbeen en de ellepijp, verschilden aanzienlijk. Hoewel de schoudergewrichten lijken op die van moderne pinguïns, doen de ellebooggewrichten denken aan oudere fossiele pinguïns. Deze combinatie van kenmerken maakt Pakudyptes cruciaal voor het begrijpen van de evolutie van pinguïns.

Lees ook:

Gisteren · 22:12

Diepe vriendschappen verbeteren het geluk van jonge vrijgezellen

Deze fossiele pinguïn helpt ons te begrijpen hoe pinguïns zich hebben aangepast om te duiken en onder water te zwemmen. Wetenschappers van de tandheelkundige faculteit van Otago hebben zijn botten bestudeerd en tekenen gevonden dat hij kon duiken. Zijn botstructuur leek enigszins op die van de dwergpinguïn, die in ondiep water zwemt, met dikke buitenbotten maar een holle binnenkant.

Moderne pinguïns zijn uitstekende zwemmers dankzij hun dichte, zware botten die hen helpen drijven. Bij de Pakudyptes laten de plaatsen waar spieren en ligamenten hechten zien dat zijn vleugels veranderden om zich beter onder water te kunnen bewegen.

Dr. Carolina Loch van de tandheelkundige faculteit van Otago gaf aan dat de meeste gevonden fossiele pinguïns ongeveer 1 meter groot waren, wat vrij imposant is. Toch was de Pakudyptes aanzienlijk kleiner. Pinguïns evolueerden snel in de periode van het Laat-Oligoceen tot het Vroeg-Mioceen en Pakudyptes biedt wetenschappers waardevolle inzichten in deze belangrijke evolutiefase.

De ontdekking van Pakudyptes biedt ons waardevolle inzichten in de transformatie van pinguïns van vliegende wezens tot uitstekende zwemmers. Dit onderzoek onderstreept hoe fossielen ons helpen de evolutie van het leven op aarde te begrijpen.