Badania wskazują, że neandertalczycy wyginęli z powodu izolowanego życia i niskiej różnorodności genetycznej.
WarsawNaukowcy odkryli szczątki Neandertalczyków w jaskini na południu Francji, co rzuca nowe światło na przyczyny ich wyginięcia około 40 tysięcy lat temu. Badacze z Instytutu Globu na Uniwersytecie Kopenhaskim uważają, że społeczności neandertalskie były bardzo izolowane, co miało istotny wpływ na ich wymarcie. To odkrycie wspiera teorię, iż brak interakcji społecznych prowadził do niskiej różnorodności genetycznej, co z kolei osłabiało ich zdolność do adaptacji do zmian środowiskowych oraz konkurencji z wczesnymi ludźmi współczesnymi.
Kiedy naukowcy zbadali genomy szczątków neandertalczyków, odkryli ślady kazirodztwa i niskiej różnorodności genetycznej. Sugeruje to, że neandertalczycy żyli w małych, odrębnych grupach przez wiele pokoleń. Natomiast wczesne nowoczesne społeczeństwa ludzkie wydawały się lepiej połączone społecznie, tworząc większe sieci, które pomagały im unikać ryzyka kazirodztwa. Oto kilka ważnych punktów opartych na tych odkryciach:
Neandertalczycy cechowali się wysokim poziomem chowu wsobnego, co prowadziło do niskiej różnorodności genetycznej. W przeciwieństwie do nich, wczesni ludzie współcześni tworzyli sieci matecznego doboru, aby utrzymać różnorodność genetyczną. Społeczne struktury Neandertalczyków były bardziej izolowane w porównaniu do wczesnych ludzi.
Wczesne nowoczesne grupy ludzkie potrafiły mówić i dzielić się wiedzą, co mogło dać im przewagę nad Neandertalczykami. Ta umiejętność ułatwiała tworzenie lepszych narzędzi, dzielenie się metodami przetrwania oraz adaptację do nowych środowisk. Na przykład, dowody wskazują, że wczesne grupy ludzi w Syberii tworzyły sieci mateczne, co zmniejszało ryzyko kazirodztwa i wspierało małe społeczności. Silne więzi społeczne prawdopodobnie czyniły te grupy bardziej zdolnymi do przystosowywania się i odporności.
Nowo odkryty genom neandertalczyków z południowej Francji jest szczególnie interesujący, ponieważ należy do innej grupy niż te znane z późnych neandertalczyków. To sugeruje istnienie kilku odrębnych społeczności neandertalskich w Europie Zachodniej, z unikalnymi cechami genetycznymi. Te izolowane grupy mogły mieć trudności w dzieleniu się nowymi pomysłami i wspólnym przystosowywaniu się do nowych zagrożeń oraz zmieniającego się środowiska.
Neandertalczycy byli na ogół bardziej odizolowani i mniej połączeni niż wczesne współczesne ludy. Ten wzorzec izolacji zauważalny jest nie tylko w Europie Zachodniej, ale również w Górach Ałtaj, gdzie odnotowano podobne odkrycia.
Odkrycia te mają istotne znaczenie. Wskazują, że izolacja grup Neandertalczyków od siebie nawzajem mogła być kluczowym czynnikiem prowadzącym do ich wyginięcia. Choć zmiany środowiskowe i rywalizacja z wczesnymi ludźmi współczesnymi również miały swoje konsekwencje, ich niezdolność do tworzenia większych, połączonych wspólnot mogła sprawić, że Neandertalczycy stali się bardziej podatni na zagrożenia.
Nowe badania prowadzone przez Instytut Globe pomagają nam zrozumieć, dlaczego Neandertalczycy wyginęli. Wyniki pokazują, że ich struktury społeczne oraz różnorodność genetyczna odegrały znaczącą rolę. Dzięki temu zyskujemy lepsze pojęcie o tym, jak ludzie ewoluowali zarówno pod względem biologicznym, jak i kulturowym. Do pełnego zrozumienia społeczności Neandertalczyków będziemy potrzebować więcej danych genetycznych, ale to badanie stanowi istotny krok naprzód.
Badanie jest publikowane tutaj:
http://dx.doi.org/10.1016/j.xgen.2024.100593i jego oficjalne cytowanie - w tym autorzy i czasopismo - to
Ludovic Slimak, Tharsika Vimala, Andaine Seguin-Orlando, Laure Metz, Clément Zanolli, Renaud Joannes-Boyau, Marine Frouin, Lee J. Arnold, Martina Demuro, Thibaut Devièse, Daniel Comeskey, Michael Buckley, Hubert Camus, Xavier Muth, Jason E. Lewis, Hervé Bocherens, Pascale Yvorra, Christophe Tenailleau, Benjamin Duployer, Hélène Coqueugniot, Olivier Dutour, Thomas Higham, Martin Sikora. Long genetic and social isolation in Neanderthals before their extinction. Cell Genomics, 2024; 4 (9): 100593 DOI: 10.1016/j.xgen.2024.100593Udostępnij ten artykuł