Odkrycie nowych związków na księżycu Charonie Plutona

WarsawNaukowcy odkryli dwutlenek węgla i nadtlenek wodoru na Charonie, największym księżycu Plutona. Do badań wykorzystano Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba. Zespół z Southwest Research Institute zidentyfikował te związki, co zwiększa naszą wiedzę o Charonie. Dzięki tym odkryciom lepiej rozumiemy jego cechy geologiczne i chemiczne.

Badanie podkreśla kilka kluczowych wniosków.

Wykrycie dwutlenku węgla na powierzchni Charona, głównie jako pokrywa na bogatej w lód wodny warstwie podpowierzchniowej. Pierwsza identyfikacja nadtlenku wodoru wskazuje na modyfikację powierzchni przez promieniowanie słoneczne i promienie kosmiczne. Wykorzystanie zaawansowanych technik obserwacyjnych z wykorzystaniem spektrografu bliskiej podczerwieni Webba do mapowania północnej hemisfery Charona.

Powierzchnia Charona nie jest jedynie zamarzniętym obszarem, ale zmienia się w czasie. Obecność dwutlenku węgla wskazuje na złożoną przeszłość. Prawdopodobnie pochodzi on z wnętrza Charona i jest wynoszony na powierzchnię przez uderzenia. To wspiera teorię, że obiekty w Pasie Kuipera mogą pomóc nam zrozumieć warunki panujące we wczesnym Układzie Słonecznym.

Zobacz również:

Dzisiaj · 11:34

Konopie niszczą połączenia mózgowe u młodych dorosłych zagrożonych psychozą, odkryli naukowcy z McGill.

Wodór utleniony na powierzchni Charona wskazuje na oddziaływanie zewnętrznych czynników chemicznych. Światło słoneczne oraz energetyczne cząstki mogą rozkładać lodowatą wodę, prowadząc do powstania wodoru i tlenu, które następnie łączą się tworząc wodór utleniony. To sugeruje, że Charon, mimo swojej odległości, podlega procesom wietrzenia kosmicznego.

Teleskop Webb jest kluczowy dla badań lodowych obiektów daleko za Neptunem. Dzięki zdolności obserwacji szerszego zakresu długości fal świetlnych, umożliwia naukowcom dokładniejszą analizę tych odległych obiektów niż kiedykolwiek wcześniej. Przez obserwacje Charonu, badacze mogą zdobyć wiedzę potrzebną do studiowania innych podobnych obiektów w Pasie Kuipera, co pozwoli na lepsze zrozumienie dalekich obszarów naszego systemu słonecznego.

Te informacje pozwalają naukowcom lepiej zrozumieć, jak formowały się inne lodowe obiekty w Pasie Kuipera i poza nim oraz z czego są zbudowane. To fascynujący krok naprzód w badaniu tych odległych obiektów w naszym Układzie Słonecznym. W miarę rozwoju technologii eksploracja dalekich księżyców i planet prawdopodobnie przyniesie jeszcze bardziej zaskakujące i pouczające odkrycia.