Een markt kan mondiale oceaanbescherming stimuleren

AmsterdamLanden wereldwijd erkennen de urgentie om onze planeet te beschermen tegen schadelijke menselijke activiteiten. Als reactie op diverse milieubedreigingen hebben ze het doel gesteld om 30% van de aarde te behouden tegen 2030, bekend als de 30x30-initiatie. Echter, de hoge kosten van het uitvoeren van dit plan vertragen vaak zelfs oprechte inspanningen. Onderzoekers van UC Santa Barbara hebben een marktgerichte oplossing voorgesteld om de 30x30-doelstellingen voor oceaanbescherming te bereiken.

Onderzoekers hebben een systeem getest waarin landen milieukredieten kunnen verhandelen en ontdekten dat dit de kosten kon verlagen en landen kon motiveren hun doelen te bereiken. Vrijwillige handel verminderde vaak de conservatiekosten, soms met meer dan 90%. Deze studie, gepubliceerd in Science, is de eerste die een conservatiemarkt heeft ontworpen en onderzocht met als doel de 30x30-doelen in de oceaan te realiseren.

Belangrijke feiten over het 30x30-initiatief:

• Onderdelen van het Verdrag inzake Biologische Diversiteit.
• Doelstelling Nr. 3 van het Wereldwijd Biodiversiteitskader (GBF).
• Aangenomen door 196 landen tijdens de VN-Biodiversiteitsconferentie in 2022.
• Streeft ernaar om tegen 2030 30% van de mondiale terrestrische, zoetwater-, kust- en mariene gebieden te beschermen.

Het plan vraagt landen om beschermingsdoelen te stellen, maar specificeert niet welke gebieden beschermd moeten worden, hoe ervoor te zorgen dat iedereen erbij betrokken is, of hoe de kosten gedekt moeten worden. Juan Carlos Villaseñor-Derbez, een van de auteurs, gaf aan dat vele landen mariene gebieden willen beschermen, maar dat de hoge kosten een groot obstakel vormen.

De kosten voor het beschermen van oceaangebieden en de voordelen van natuurbescherming kunnen per locatie verschillen. Belangrijke visserijgebieden overlappen vaak met essentiële mariene ecosystemen, wat tot dure keuzes leidt. De onderzoekers stelden een marktgebaseerde oplossing voor, waarbij landen hun natuurbeschermingsverantwoordelijkheden kunnen verhandelen via een "overdraagbare natuurbehoudsmarkt" beleid.

Professor Christopher Costello, hoofd van emLab, zei dat ieder land een deel van zijn mariene habitats moet beschermen. In tegenstelling tot andere regels, mogen landen deze verantwoordelijkheid echter ruilen binnen strikte ecologische grenzen. Landen met hoge kosten voor natuurbehoud kunnen bijvoorbeeld andere landen betalen om extra natuurbehoudswerk te verrichten.

Lees ook:

Vandaag · 11:00

Is de Melkweg een zeldzame kosmische schat?

Costello, Villaseñor-Derbez en professor Andrew Plantinga ontwikkelden een model om de besparingen en voordelen van een marien conservatiemarkt te schatten. Zij onderzochten gegevens van 23.699 mariene soorten en visserij-inkomsten om conservatieplannen voor kustlanden op te stellen. Tevens stelden zij regels op die toestaan dat landen conservatiecredits alleen met naburige naties mogen verhandelen, waardoor eerlijke inspanningen voor mariene bescherming in verschillende gebieden werden gewaarborgd.

De studie identificeerde vijf beleidslijnen voor het toestaan van handel binnen verschillende regio's, zoals hemisferen, biogeografische rijken, provincies, ecoregio's of wereldwijd. In alle gevallen verminderde de handel de kosten voor natuurbehoud met 37.4% tot 98%. De meeste besparingen werden gezien in een wereldwijde markt, maar deze aanpak bracht het risico met zich mee dat sommige habitats over het hoofd werden gezien. Om dit probleem aan te pakken, introduceerde het team handelsbubbels.

Handel toestaan stelt landen in staat te kiezen of ze hun eigen wateren willen beschermen of willen samenwerken met naburige landen voor minder geld. Deze flexibiliteit is voordelig voor zowel kopers als verkopers. Een land kan zijn doelen zelfstandig bereiken of gebruikmaken van handel om geld te besparen.

Sommige mensen maken zich zorgen dat rijke landen hun verantwoordelijkheden kunnen afschuiven op armere landen. Plantinga stelt echter dat alle overeenkomsten vrijwillig worden gemaakt. Landen die hun middelen verkopen, doen dit alleen als het in hun voordeel is. Dit systeem stelt armere landen in staat om hun financiële behoeften in balans te brengen met de kosten van natuurbehoud. Daarnaast kan dit landen ook aanmoedigen om habitats te herstellen.

Deze methode biedt directe betalingen voor het beschermen van mariene omgevingen, wat momenteel zeldzaam is. Het verlagen van kosten stimuleert mensen om in actie te komen, en het bespaarde geld kan worden ingezet voor andere belangrijke kwesties.