Voormalig Los Alamos-directeur Michael McMillan overlijdt na auto-ongeluk in New Mexico

AmsterdamMichael McMillan, de voormalige directeur van het Los Alamos National Laboratory, is omgekomen bij een auto-ongeluk in New Mexico. Bij het ongeluk waren vier mensen betrokken en drie raakten gewond. Zowel McMillan als een 22-jarige vrouw werden naar het ziekenhuis gebracht. Lokale autoriteiten onderzoeken nog steeds de oorzaak van het ongeval.

Michael Drake, de president van het University of California-systeem, zei dat McMillan een leider is wiens wetenschappelijk werk een grote invloed heeft gehad op de nationale veiligheid en het welzijn van de mensheid. Hoewel McMillan veel successen behaalde bij Los Alamos National Laboratory, stond hij ook voor veel aanzienlijke uitdagingen.

In 2011 werd McMillan laboratoriumdirecteur, nadat hij in 2006 bij het lab was gekomen op aandringen van zijn lange tijd vriend en mentor, Michael Anastasio. Eerder had hij de rol van hoofd van de wapenprogramma's, wat zijn latere leiderschap sterk beïnvloedde. Onder zijn leiding boekte het laboratorium aanzienlijke vooruitgang, maar stuitte het ook op grote problemen, zoals een stralingslek in 2014 bij de Waste Isolation Pilot Plant in het zuiden van New Mexico. Dit lek werd veroorzaakt door een verkeerd verpakte afvalcontainer, wat resulteerde in een boete van meer dan $10 miljoen door de National Nuclear Security Administration wegens schendingen van de gezondheid en veiligheid.

Naast zijn werk in het laboratorium leverde McMillan ook belangrijke bijdragen aan andere wetenschappelijke projecten. Enkele van zijn meest opmerkelijke werk omvat:

• De ontwikkeling van een HIV-vaccin
• Nieuwe technieken voor klimaatveranderingsmodellen
• Vooruitgangen in supercomputing
• Innovaties in kunstmatige intelligentie

De Democratische senator Martin Heinrich uit New Mexico prees het belangrijke werk van McMillan op het gebied van wetenschap en nationale veiligheid. Nella Domenici, Heinrich's Republikeinse tegenstander voor de Senaat, benadrukte eveneens de invloed op de wetenschappelijke gemeenschap en de familie van McMillan.

Het ongeluk en overlijden van McMillan onderstrepen hoe risicovol wetenschappelijk leiderschap op het gebied van nationale veiligheid kan zijn. Directeuren zoals McMillan moeten wetenschappelijke grenzen verleggen terwijl ze ook lastige veiligheids- en operationele kwesties beheren. Het lekkage-incident in 2014 toont aan hoe kwetsbaar de balans tussen innovatie en veiligheid is.

McMillan leverde grote bijdragen aan domeinen zoals HIV-onderzoek, klimaatverandering en kunstmatige intelligentie, ondanks dat hij tijdens zijn werk met problemen kampte. Zijn overlijden herinnert ons eraan dat achter wetenschappelijke en technologische vooruitgang vaak mensen staan die persoonlijke offers brengen.