Duizenden vluchtelingen in Indonesië wachten al jaren op hervestiging.

AmsterdamVeel vluchtelingen in Indonesië wachten al jaren om naar andere landen te kunnen verhuizen. Ze weten niet wat er met hen zal gebeuren.

Veel mensen zijn naar Indonesië gegaan met het plan om later naar Australië te vertrekken. Nu hebben ze het gevoel dat ze niet verder kunnen of terug kunnen gaan.

Mohammad en zijn vrouw kwamen negen jaar geleden naar Jakarta. Ze reisden van Nyala naar Jeddah, Saoedi-Arabië, en vervolgens naar Indonesië. Hun eerste stop was het kantoor van het VN-vluchtelingenagentschap in de stad.

Hier is wat gerelateerd nieuws:

• Wereldwijde aandelen tonen gemengde resultaten terwijl centrale banken renteverlagingen uitstellen.
• Een Australische man staat terecht in Indonesië voor vermeende drugsbezit op Bali.
• De Indonesische vulkaan Mount Ibu barst drie keer uit en spuwt lava en grijze aswolken.

Hotel Kolekta wordt beheerd door het Tanjungpinang Central Immigration Detention Center op het eiland Bintan. Het drie verdiepingen tellende gebouw heeft traliewerk voor de ramen en afgebladderde verf. Veel gedetineerden verblijven daar. Hun toekomst is onzeker en de omstandigheden zijn als in een gevangenis. Twee Palestijnse mannen verblijven er al meer dan een jaar omdat ze vanwege de oorlog in Gaza niet naar huis kunnen. Vier Birmese vissers zitten ook vast omdat ze niet genoeg geld hebben om verder te reizen.

Lees ook:

Vandaag · 03:16

Samoa vreest milieuramp door gezonken Nieuw-Zeelands marineschip

Mensen in het detentiecentrum hebben de immigratiewetten van Indonesië overtreden. Daarentegen zijn degenen in Hotel Kolekta en andere gemeenschapswoningen legaal het land binnengekomen en zoeken ze naar veiligheid.

Het UNHCR-kantoor in Indonesië meldt dat ongeveer een derde van de 12.295 geregistreerde vluchtelingen kinderen zijn. Deze kinderen hebben nauwelijks toegang tot onderwijs en gezondheidszorg.

Rahima Farhangdost is een Afghaanse vluchteling die in Bogor, Indonesië woont, ongeveer 60 kilometer van Jakarta. Ze kwam in augustus 2014 naar Indonesië omdat de Taliban haar belette als verpleegkundige en lerares te werken. Vijf jaar lang stuurde haar neef in Afghanistan haar geld, maar hij is omgekomen in het conflict. Nu is ze afhankelijk van maandelijkse financiële steun van de UNHCR. Rahima dacht dat het proces twee of drie jaar zou duren, maar ze is al tien jaar in Indonesië en heeft daar spijt van. Ze zei dat ze liever in Afghanistan was dan in Indonesië.

Maymann benadrukte dat vluchtelingen in Indonesië geen betere toekomst kunnen hebben tenzij ze worden hervestigd. Hij beklemtoonde de noodzaak om de leefomstandigheden voor vluchtelingen in Indonesië te verbeteren, aangezien hervestiging niet de enige oplossing is.