Meer dan de helft van aardoppervlak door mens-dier interactie beïnvloed in 2070

AmsterdamVolgens een onderzoek van de Universiteit van Michigan zullen mensen en dieren vanaf 2070 meer dan de helft van het landoppervlak van de aarde delen. Dit kan leiden tot meer conflicten, maar ook nieuwe kansen bieden voor beide. Stedenbouwkundigen en natuurbeschermers moeten weten waar deze overlappingen zullen plaatsvinden en welke dieren erbij betrokken zullen zijn.

Onderzoek toont aan dat ongeveer 57% van het wereldwijde land meer interactie tussen mens en dier zal ervaren, terwijl slechts 12% minder zal hebben. De grootste toenames worden verwacht in landbouw- en bosgebieden.

De toename in interactie komt vooral door de groeiende wereldbevolking en niet door klimaatverandering. Wanneer mensen zich vestigen in voorheen wilde gebieden, worden dieren gedwongen vaker met mensen om te gaan. In dichtbevolkte landen zoals China en India gebeurt dit nu al veelvuldig en zal dat in de toekomst blijven doen. Ook bossen in Afrika en Zuid-Amerika, met hun grote diversiteit aan soorten, lopen gevaar.

In Afrika en Zuid-Amerika zijn de aantallen verschillende diersoorten aan het afnemen. In Zuid-Amerika kan het aantal zoogdiersoorten dalen met 33%, amfibieën met 45%, reptielen met 40% en vogelsoorten met 37%. In Afrika zouden de aantallen zoogdieren kunnen verminderen met 21% en vogelsoorten met 26%.

Lees ook:

Vandaag · 01:15

Wereldwijde gewassen floreren dankzij technologische vooruitgang, ondanks zorgen over stagnerende landbouwproductie

Biodiversiteit is van groot belang om verschillende redenen. Hoewel nauwe interactie tussen mens en dier ziektes kan veroorzaken—zoals de COVID-19 pandemie vanuit de natuur—hebben veel dieren een positieve invloed op het milieu. Vogels die insecten eten helpen boeren, en dieren zoals gieren en hyena's ruimen afval op en voorkomen ziektes zoals hondsdolheid en miltvuur.

Toekomstige natuurbehoudsplannen moeten rekening houden met gebieden met meer menselijke activiteit. Traditionele methoden, zoals het instellen van beschermde zones, worden steeds minder haalbaar door menselijke uitbreiding en kwesties van rechtvaardigheid. Het verplaatsen van gemeenschappen die al lang in deze regio's wonen, is geen redelijke optie meer.

Natuurbeschermers zouden moeten overwegen om lokale gemeenschappen te betrekken, paden aan te leggen om beschermde gebieden met elkaar te verbinden en tijdens cruciale momenten voor dieren tijdelijke beschermingszones in te richten.

We moeten nieuwe en inclusieve methoden ontwikkelen om wilde dieren te beschermen, zodat mens en dier harmonieus samen kunnen leven.